S’JAM SIZIFI, JAM GURI

Nga Sokrat PASKALI

ah oh eh
ëhë
ncuk ncuk ncuk
pëshpërima veten nduk
fort po shndrrit ky diell e pak po nxeh ah oh eh
më mirë shqetësime se mërzi
nga maja e gishtit te vrima në zemër dhimbjet
apori
mbi shpatullat e kohës toka shterpë
u shkretë
e ardhmja tall utopitë
përditë
sjam sizifi jam guri
shpateve thepisur vend kam zënë
dhe i huaj dua të mbetem
vetëm
era që zë fill s’di se ku
pyetjen sjell si në ëndërr
ajaks i dashur pse më sheh ashtu
sjam odiseu sjam orfeu jam demokleu
me ëndërrat asgjë s’ka ndryshuar
ato kurrë s’u ndanë
po kjo dritë ka feksur po këta sy i kanë parë kaq të habitur
herë të verbuar herë të dremitur
poetët i mbajnë në sy bebet
kërrusur zëmekur
shenjë përulja shije mehja
xixëllonjat s’dinë asgjë për dritën e tyre
mbetjen
ajthi ndjell të bukurën e dheut
stepjen
ajo nuk është emër
nuk është femër
është shemër
ah oh eh ëhë ncuk ncuk ncuk vetëtima veten nduk
fort po shndrrit ky diell e pak po nxeh ah oh eh
më mirë shqetësime se merzi nga maja e gishtit te vrima në zemër
dhimbje aporitë
jam guri s’jam sizifi
dihatjet e kohës
marrakotjet
e ardhmja tall përditë utopitë
e bukura e dheut s’është emër s’është femër është shemër
që përqesh shëmtitë
s’jam sizifi jam guri
mbi shpinë e në qafë varur rri
si gjithë blasfemitë
që ditën e parë s’jam ai për të cilin kam lindur
nga të nëntë qiejt bashkëqëndrorë që nebuloza sjell
shtatë kam për ti parë patjetër
në jerm në vegime ka agime
nebuloza shtëpija ime
ne jemi të verbër prej syve tanë heraklitjanë
ne jemi të shurdhër prej veshëve tanë prozaikë
ne jemi të rëndomtë prej mërzisë
si mëri e poezisë
diçka të re presim andej prej nga s’gjë s’ka ardhur
po kjo dritë po feks
po këta sy po e shohin
kaq të habitur
ca të verbuar ca të dremitur
natën
kur e bukura e dheut portat e nebulozës çel
marrakotjet i vjell
ajthi guri
jo sizifi
e ndjell
fort po shndrrit ai diell e pak po nxeh ah oh eh
ah oh eh
ah oh eh
ah oh eh
ëhë
ncuk ncuk ncuk
psherëtima veten nduk

07.04.2017